ابری پدید نی و کسوفی نی 
بگرفت ماه و گشت جهان تاری
 
ای آن که غمگنی و سزاواری 
وندر نهان سرشک همی باری 

رفت آن که رفت و آمد آنک آمد 
بود آن که بود، خیره چه غمداری؟ 
هموار کرد خواهی گیتی را؟ 
گیتی‌ست، کی پذیرد همواری 
مستی مکن، که ننگرد او مستی 
زاری مکن، که نشنود او زاری 
شو، تا قیامت آید، زاری کن 
کی رفته را به زاری باز آری؟